Παρέες στροβιλίζονται
στο άπειρο σκορπίζονται
σαν φύλλα που τον άνεμο ακολουθούν.
Στη λέσχη τη φοιτητική
μια θέση μένει αδειανή
θυμίζοντας πως όλα φεύγουν και περνούν.
Απ’ την παρέα την παλιά κάποιος μάς λείπει
κάποιος που ζήλεψε της νύχτας τ’ άγιο φως
τον φυγαδεύσαν χίλιοι αφηνιασμένοι ίπποι
κι εμείς απόντες είμαστε όπως κι αυτός.
Το αύριο φοβόμαστε!
Στα μάτια κι αν κοιτιόμαστε
τις γέφυρές μας πριονίζουμε κρυφά.
Κι εκείνος χαμογελαστός
για τ’ άστρα φεύγει ολοταχώς
κι είναι τα νιάτα του ζεστά σαν πυρκαγιά.