Χθες το βράδυ
μ’ ένα χάδι μου ‘πες φεύγω,
γεια χαρά, σ’ αφήνω μόνο σου.
Πριν προλάβω
ν’ απαντήσω είχες εξαφανιστεί
δίχως να ρωτήσω φως μου το γιατί.
Δεν πειράζει
κι ας με νοιάζει θα τη βρω την άκρη
πριν τελειώσει ο χρόνος μου.
Όταν πέφτει το χαλάζι
στης ψυχής μου τα στενά
τότε μάτια μου θα κλαίω από χαρά.
Πόσο γουστάρω, πίνω, φουμάρω
είσαι αιτία για αλητεία.
Που θα πάει δεν κρατάει
παραπάνω από κάνα δυο μερόνυχτα
το πολύ πολύ να πέσω και να ξανασηκωθώ
όπως είχα συνηθίσει από καιρό.
Βρε ψυχραιμία, ηρεμία
όπου να ’ναι θα πλακώσουν και τα ξωτικά
πάνω που έλεγα μαζί σου ότι θα σοβαρευτώ
κάθε βράδυ στα σκυλάδικα γυρνώ.
Πόσο γουστάρω, πίνω, φουμάρω
είσαι αιτία για αλητεία.
Έτσι.