Θυμάμαι μου 'χες πει, με τα όνειρα των άλλων, των δήθεν, των μεγάλων
Πως δεν μπορώ να ζω
Με βύθισες στο ψέμα σου, μου έκρυψες την αλήθεια και μου 'γινε συνήθεια
Να λέω το «σ’ αγαπώ»
Να ντρέπομαι τους φίλους μου και πίσω να μ’ αφήνουν κι όταν μαζί σου ήμουν
Να λες είμαι απών
Την διάθεση μου άλλαζες, συνέχεια με μανία, γνωστή η δικαιολογία
Σημεία των καιρών
Να έρχεσαι, να φεύγεις
Με θες και μ’ αποφεύγεις
Να δίνεις και να παίρνεις, εδώ κι εκεί με σέρνεις
Να κλαίω και να γελάς, μισείς και μ’ αγαπάς
Κι αιτία όλων αυτών... σημεία των καιρών
Κι αν λες πως δεν κατάλαβες τι έχω στο μυαλό μου, ήταν για το καλό μου
Μα, τώρα, τι τα θες
Ποτέ σου δεν κατάφερες τις λέξεις να ερμηνεύσεις, μονάχα να μου κλέψεις
Δυο εύκολες στιγμές