Τ’ αστέρια κοίταζα να πέφτουν σε γκρεμούς,
τα χρόνια ξόδευα σ’ ανύπαρκτους δεσμούς,
μες στην γαλήνη μου εφεύρισκα σεισμούς
να μη σου τύχει.
Σε τζάμια έγραφα "Ο θάνατος θα ζει",
πολέμου λάφυρο εκείνο το "μαζί",
τέτοιο προνόμιο που λέγεται ζωή
να μη σου τύχει.
Κι ήρθες εσύ, ήρθες εσύ, ήρθες εσύ.
Γέλα, καρδούλα μου,
ελπίδες πούλα μου,
δεν έχει νόμους η αγάπη.
Γέλα, θλιμμένο μου,
φως, πεπρωμένο μου,
ο χρόνος είναι απάτη.
Ποιος είναι αθάνατος,
μονάχα ο θάνατος
εμάς τους δυο θα χωρίσει.
Αλλού ξοδεύτηκα, μα σ’ ερωτεύτηκα,
Ανατολή μου και Δύση.
Γέλα, καρδούλα μου
...
Τα βράδια νοίκιαζα τη λέξη "σ’ αγαπώ",
στους δρόμους έριχνα γυαλιά για να κοπώ,
για κάθε έγκλημα δεν είχα τι να πω,
να μη σου τύχει.
Στη σκόνη γύρευα μια στάλα αναπνοή,
είχα το σώμα μου, μα όχι τη φωνή,
ό,τι αγάπησες που πίκρα υπονοεί ;
να μη σου τύχει.