Ξέρω έναν άνθρωπο μόνο
που κάθε βράδυ κάνει ένα φόνο,
ξέρω καλά τη ζωή του
την έχω όλη ζήσει μαζί του.
Στις 9 το βράδυ λέω πως δε σε θέλω
μη μ’ αγγίζεις, φύγε μακριά.
Στις 9, όπως τότε, σκύβω το κεφάλι,
η καρδιά σημάδι κι όλο πεθαίνω
κι όλο πεθαίνω στις 9.
Ξέρω ένα δρόμο που ενώνει
την απιστία με το σαλόνι
ρίχνω τη βαμμένη σκανδάλη
στα άπλυτά μου κι αύριο πάλι.
Στις 9 το βράδυ λέω πως δε σε θέλω..........
Ξέρω έναν άνθρωπο μόνο
που δε γιατρεύτηκε απ’ το χρόνο.