Σ’ ακούω μες στη νύχτα, χρόνε
μες στο δωμάτιο τακούνι να χτυπάς
σ’ ακούω τη νύχτα, με νανουρίζεις τη στιγμή,
που τις στιγμές μου κλέβεις και σκορπάς.
Ρολόι μου στο κομοδίνο
μετράω τα βήματα, κεράκια σβήνω
στην προσευχή μου μετρονόμος
όσα θέλω, όσα μπορώ, όσα αντέχω, τόσα δίνω.
Στις 12 ακριβώς που θα βρεθούνε
φωτιά θ’ αρπάξουν θα καούν οι νύχτες
στο βόρειο ημισφαίριο οι δείχτες
λεπτά και ώρες, σπίρτα πριν τριφτούνε.
Μένει μια ακίνητη βιασύνη
απόψε πάνω στο κρεβάτι
φεύγει ο χρόνος και με δίνει
μετέωρη σε μια γαλήνη.
Ρολόι μου ησύχασε, κοιμήσου
στη νύχτα μου ξεχάσου, ξεκουράσου
σαν άδεια διακοπών απ’ τη δουλειά σου
πολυάσχολο, λυπήσου λίγο, στάσου.