Στον καθρέφτη κοιτάς δε σε αναγνωρίζεις
τίποτα από παλιά τώρα πια δε θυμίζεις
Έχεις τόσα κενά κι όλο μέσα τους πέφτεις
κι έχεις γύρω σου αυτούς μόνο αυτούς που αντέχεις
Τη ψυχή σου πουλάς αλλά ποιος αγοράζει
μες το ψέμα σου ζεις μα η αλήθεια φωνάζει
κι αν σε τρομάζει κανέναν δε νοιάζει
πάλι χώρια κι εμείς
πάλι χώρια βραδιάζει
Και εμένα πουλάς δε γλιτώνω το ξέρω
να σ’αγγίξω όμως πώς και να σε συνεφέρω
Στα ασήμαντα πας σημασία να έχεις
επιφάνεια πια και δημόσιες σχέσεις
Μες το χαμό τι ήμουν κι εγώ
όνειρο που πάει και χάνεται
μες τη ζωή την τόση σιωπή
που πάει η αγάπη και χάνεται