't Was in september dat zijn moeder hem kwam wekken.
Ze zei: "Hilaire, de president heeft mij gebeld
dat gij vandaag nog naar het oorlogsveld moet trekken.
Zoals je vader zult gij vallen als een held."
"Ach mammie, waarom moet jij me dan verwekken;
om mij onschuldig te zien sterven als een hond?
Ach mammie, laat meneer de president verrekken;
uw jongen, mammie lief, gaat nimmer naar het front."
Och, waarom moet het altijd oorlog zijn?
Waarom zou ik op mijn broer schieten?
'k ga liever tussen de vergeet-mij-nietjes
als ik wil vrijen met mijn kleine Marjolijn.
Hilaire stond op en is vlug in zijn broek geschoten.
Met tranen in zijn stem riep hij in de deur:
(Ik laat mijn vel niet voor het vaderland verkloten
want ik ga zwerven en ik wordt een deserteur."
De deur naar het verleden heeft hij toen gesloten;
het was een Yale-slot, dus dat zegt wel genoeg.
Hij sliep voortaan tussen de heggen en de sloten
of bij een stoute vrouw in een obscure kroeg.
Och, waarom moet het altijd oorlog zijn?
Waarom zou ik op mijn broer schieten?
Ik amuseer mij wel bij mijn vergeet-mij-nieten;
die zijn al zo lang wat mijn Marjolijn had moeten zijn.
Verdomd, Hilaire is van het rechte pad gegleden.
't Was in de greppel dat de president hem vond.
Tussen zijn tanden schoot hij zeven schietgebeden
want zijn moesje had het hem geleerd voor aan het front.
Je president sprak: "U had beter meegestrijden.
U wacht een straf. Sta toe dat ik u arresteer."
Hij zei: "Het zal met mij ? ?
mijn moesje dekt mij hierboven bij de Heer."
Och, waarom moet het altijd oorlog zijn?
Waarom zou ik op mijn broeder schieten?
Hilaire sterf tussen zijn vergeet-mij-nieten.
Niet als een hond
aan het front
maar als een simpel zwijn.
Oh Serafijn.