Het was een rare bende waarover duchtig werd gepraat,
doorlopend na-gestaard.
Niets kon ons minder schelen, al werden wij door de hele straat
voor stapelgek verklaart.
We deelden alles samen en kochten voor ons laatste geld
een schamele deux-cheveau
die droomde van Provence maar het begaf in Fontainebleau.
Een fles goedkope rode wijn bracht de sfeer op gang,
en we bleven praten, vaak uren lang.
Er was elke avond weer wat te doen
bij onze kliek van toen.
Wij kenden nachten vol muziek, dagen zonder brood.
Hadden aan verplichtingen een broertje dood.
Maar bij onze troep was er altijd plaats voor een zielepoot.
We huurden voor een prikje twee kamers in een krot,
vervallen tot en met.
Maar voor geen geld ter wereld wilden we ruilen voor een flat.
De deux-cheveau roest vredig, dient nu als kippenhok
langsheen de weg naar Fontainebleau.
De vrienden werden heren, bepraten zaken van formaat
van achter hun bureau.
Er blijft zo weinig over van wat wij allen stuk voor stuk
zo dolgraag wilden doen
van onze rare bende,
van onze kliek van toen.