Αναζητώ πουλιά κι αθούς φιλιές φώνες κι'αθρώπους
πότε στση θύμησης τ’ αχνό πότε σ’ ονείρου τόπους
Βασιλικούς κι αγιόκλημα ή γιασεμί ανθισμένο
όντε θα δώ γη μυριστώ στη σκέψη μου σε φέρνω
Ώρα που ο κόσμος κοίτεται και το φεγγάρι στάσει
στα νοτικά κλαδιά του νου η σκέψη σου κοιτάσει
Σαν το στεκούμενο νερό βρίνεσαι μες τη σκέψη
και σ’ ανταμώνει ο λογισμός κάθε που σε γυρέψει
Με το να σμίγομαι συχνά στ’ ονείρου την πεζούλα
δε μου `φηκε στεγνή κλωστή τσ’ άγάπης η δροσούλα
Στο κήπο του ονείρου μου κόπιασε πάλι απόψε
κι ότι λουλούδι πεθυμάς μη λυηηθείς και κόψε
Σιργουλευτά παρακαλώ τη νύχτα να μισέψει
και το σκοτίδι να χαθεί τ’ άστρο τσ’ αυγής να φέξει.