Είναι κάποιοι άνθρωποι
που όταν σκοτεινιάζει
ψάχνουνε να βρούνε
κάτι να τους μοιάζει.
Βγαίνουν απ’ το σπίτι τους
για να μην πονάνε
μέχρι που στο τέλος
άσκοπα γυρνάνε.
Είναι τόσο αβέβαιη
όλη η ζωή τους
που αμφιβάλλουν κάποτε
για την ύπαρξή τους.
Όμως έτσι είμαι κι εγώ
έτσι είν’ η ζωή μου
φορτωμένη ενοχές
η συνείδησή μου.
Είναι κάποιοι άνθρωποι
που όταν ξημερώνει
μιαν ιδέα ψάχνουνε
που να τους λυτρώνει.
Απ’ τον ήλιο κρύβονται
για να μην φανούνε
τα σημάδια που έχουνε
κι όλοι τα κοιτούνε.