Απ’ του ουρανού τη σκοτεινιά
προβάλλουν αστραπές
ξοπίσω τρέχουν κεραυνοί
ραγίζουν τις σιωπές.
Και οι σταγόνες της βροχής
χαράζουνε το τζάμι
σαν δάκρυα που κύλησαν
και πήγανε χαράμι.
Ανάμνηση του μέλλοντος
ξανά η μοναξιά
ντροπή δεν είναι η σιγή
σ’ αυτή την ερημιά.
Этот текст прочитали 256 раз.