Μια μέρα δυο περαστικοί όργωναν δρόμο
Είπαν πως θα βρουν την κορφή πέρα απ’ τον πόνο
Τρακάρουν ένα μοναχό, ξερό κλωνάρι
Φαίνεται λύπη να κρατά γιατί κλαίει στο φεγγάρι
Ψάχνω να βρω πού έφταιξα κι εγώ
Ποιος που χρωστά, τι μου χρωστά
Είναι τα πόδια μου γυμνά
Ειν’ τα φεγγάρια μου φωτάκια τα Χριστούγεννα
Και τα παράπονά μου χώρος για παιδιά
Μια μέρα δυο περαστικοί αφήνουν δρόμο
Είπαν πως θα βρουν την κορφή μα βρήκαν πόνο
Κρατούν το μέλλον μου σταυρό και δίνουν χάρη
Ζητούν ν’ αγγίξω το Θεό για να κλέψω το φεγγάρι