Να γυρνάω σ’ ένα μαύρο κύκλο
που φυσάει πάλι αυτή τη λησμονιά
Να ρωτάω αυτούς που μ’ είχαν πάντα φίλο
πώς με λένε και γιατί είμαι ξένος πια
Στον υπόγειο κόσμο ξέρω να υποφέρω
ξέρω να υπομένω την κακοτοπιά
Αγαπάω μόνο όταν ανασαίνω
όταν δε με πνίγει αυτή η μυρωδιά
Θέλω να νικήσω την αιώνια έλξη
με τις μνήμες που `χω για παρηγοριά
Μ’ έχει παροπλίσει και έχω πιστέψει
πως δεν έχω, πως δεν έχω στεγανά
Να γυρνάω σ’ ένα μαύρο κύκλο
που φυσάει πάλι αυτή τη λησμονιά
Να ρωτάω αυτούς που μ’ είχαν πάντα φίλο
πώς με λένε και γιατί είμαι ξένος πια
Θέλω να νικήσω την αιώνια έλξη
με τις μνήμες που `χω για παρηγοριά
Μ’ έχει παροπλίσει και έχω πιστέψει
πως δεν έχω, πως δεν έχω στεγανά
Σε σας που μιλάω με έναν ήχο που γδέρνει
συχνά σας ρωτάω ποιος να είναι ο καλός
αυτός που ζητάει είναι αυτός που πεθαίνει
ή αυτός που ξεσπάει δυναμώνει διαρκώς