Çisenti
(1. Bölüm)
İçimde ki beni bir tek koğuş paklar
Bıktım artık koştukça yorulmaktan
Huzurluyum dur yastığımda kokun varsa
Ellerim pandomim misali saçına dokunmakta
Alın yazım sana koşmak her gün yokuşlarda
Aklım hep uçurtmamla uçan özgür o kuşlarda
Odamı süsleyen hayalin sessizce konuşmakta
Hatta darp edercesine benimle boğuşmakta
Ben anlatırım gözlerimle sana sorunlardan
Soğuyor zaman sanki içinde cenin oluşmakta
Göz bebeklerim sıkılmış bir kundakta korunmakta
Emeklerken sana gelmek istediğim yolum taştan
Gece olunca yıldızlar karanlıkta koşuşmakta
Bilinç altımda sana dair anılar oturmakta
Çocuklaşmak bir nevi hazanda soyutlaşmak
Hüzünlerim okyanus göz yaşımsa olur sandal!
Nakarat x2
Ölüme ulaştığımda özleminle durmalıyım...
Saatimi sabaha karşı sana kurmalıyım...
Uyandığımda içimde huzru tutmalıyım...
Ya da melek denen şeytana bir daha uymalıyım...
(2. Bölüm)
Yeni ses tonu bulmadan düşüyor çisenti
Yüzünden akarken ıslak tenini siler mi?
Bende ki sen, sen benden gidince biter mi?
Biterdik ama;
Yinede her şeye rağmen olanlara direttim...
Yok olmak ihtimali inatla kafamı kurcalıyor
Görüşüme biraz çisenti sanki pus katıyor
Gözlerime bakarken okyanuslar buzlanıyor
Acına ortak oldum gözyaşlarım denizde tuzlanıyor
Sonbaharda öldün sana bulandı tüm kaldırım
Hangi şiir hangi roman anlatır ki hüsranımı?
Seni içimde görmek isterken aynalara küs kalmışım
Hayallerime ortak olan gördüğüm bir rüyamışın...
Seni düşünürken kendi içimde boğuldum
Gözyaşlarım hasretine bir yağmur doğurdu
Her seferinde kim bu diye soruldu?
Anlatamadım sustum duyduklarıma sade kaldım yorumsuz...