Σκαρφάλωνα οδηγώντας σ’ ένα άγνωστο βουνό
το μίνι κούπερ μούγκριζε με πείσμα στις στροφές του.
Αν είχα προορισμό τον ξέχασα κι αυτόν
μα είχα να προσέχω το γκρεμό στα όρια του δρόμου.
Σκοτείνιαζε πιο γρήγορα απ’ ότι είχα προβλέψει
όταν μια απόκοσμη κραυγή πλημμύρισε τ’ αυτιά μου.
Κοίταξα το ραδιόφωνο μα από ώρα είχε να εκπέμψει.
Κάποιος ψηλά απ’ την κορυφή μ’ εντόπισε και λεει στη μεριά μου:
Προχώρα να με φτάσεις κι ότι κι αν περάσεις
κράτα την πορεία σου αμετάβλητη.
και όταν σ’ ανταμώσω κάνε με να νιώσω
για το παρελθόν μου υπερήφανος.
Με κόπο συγκρατήθηκα μην πέσω στο κενό
τα δάκτυλα μου έσφιξαν με τρόμο το τιμόνι.
Σ’ αυτό το δρόμο πίστευα πως ήμουν μοναχός
καθώς μας χρέωσε όλους η ζωή από ένα μονοπάτι.
Πλησίαζα μοιραία στα μισά της διαδρομής,
όταν απότομα έστριψα σε μια κοφτή ανηφόρα.
Τινάχτηκαν οι προβολείς κοντά στην κορυφή.
Φωτίστηκε μια γέρικη μορφή, φωτίστηκε η μορφή μου.
Προχώρα να με φτάσεις κι ότι κι αν περάσεις
κράτα την πορεία σου αμετάβλητη.
και όταν σ’ ανταμώσω κάνε με να νιώσω
για το παρελθόν μου υπερήφανος.