Μόνο το χαμόγελό μου πήρες
κι έφυγες για πάντα από δω.
Άφησες στα ράφια τα βιβλία,
στα χαρτιά το ποίημα το στερνό,
κι η βελόνα πάνω από το δίσκο
στο τραγούδι που άκουσες μισό.
Όλα θα τ’ αντέξω, σου το λέω,
ένα μονάχα πια δεν το μπορώ:
Να `χω τριαντάφυλλα στον κήπο
και να τα μυρίζω μόνο εγώ.
Το πουκάμισό σου δεν παλιώνει
τώρα που η κρεμάστρα το φορά.
Το καπέλο σου ήλιο δε μαζεύει
απ’ τα καλοκαίρια στα νησιά.
Κι εσύ μέσα στη φωτογραφία,
θα γερνάω και δε θα γερνάς.
Όλα θα τ’ αντέξω, σου το λέω...
Φίλοι και γνωστοί με συναντάνε
και στην πλάτη με χτυπάν γλυκά.
"Άνθρωποι είμαστ’ όλοι και ξεχνάμε"
σκύβουν και μου λένε μυστικά.
Όμως, όσες πίκρες κι αν περνάνε
μόνο η αγάπη δεν περνά.