Ἦρθα νά λειάνω στράτες, γιά τούς ἰδεολάτρες,
νά ξαναθέσουν τα ὀνόματά τους στούς χάρτες.
Ἦρθα ν’ ἀνοίξω πόρτες γιά τούς ἡλιοπότες,
μέ νότες, νά ἐλευθερώσω Προμηθεῖς δεσμῶτες.
Ἦρθα ν’ ἀνοίξω πύλες, πρός δυνάμεις φίλες,
ἱερομνήμονες νά ἀνακτήσουν πάλι μνῆμες,
οὐρανοβάμονες νά ξαναγγίξουν θεία ὕψη,
νά ἀρθοῦν ἀπ’ τήν πετρώδη γαῖα πού τούς εἶχαν ῥίψει.
Ἦρθα ν’ ἀφαιρέσω ἀπ’ τόν κόσμο το πένθιμο ροῦχο,
νά πείσω κάθε δαδοῦχο, ν’ ἀνάψει πάλι τη δάδα,
νά φύγει μία ἰκμάδα φωτός μες στά σκοτάδια,
ν’ ἀτενίσουμε ἐκ νέου τήν οὐράνιον Ἑλλάδα!
Ἦρθα νά ἀποκτείνω δράκοντες,
νά διώξω μαύρους ἄρχοντες,
νά κάνω νά ἠχήσουνε ξανά χάλκινες σάλπιγγες.
Ἦρθα νά ξεδιπλώσω λάβαρα, νά ἀπωθήσω στίφη βάρβαρα,
τήν πτώση ν’ ἀνακόψω πρός τα Τάρταρα.
Ἦρθα ν’ ἀνάψω φρυκτωρίες σέ κάθε ὄρος,
σῆμα ἀρχῆς νά στείλω ἀναγεννητικοῦ ἀγῶνος σέ ὅλους,
Ἦρθα νά ξεριζώσω τούς τριβόλους ἀπ’ το μέρος,
ποῦ πρόκειται νά πορευθεῖ το νέο χρυσοῦν γένος.
Ἦρθα νά ἐπανεύρω ἀπολεσθείσες κλεῖδες,
παραπετάσματα νά ρίξω ὥστε νά εἰσέλθουν ἡλιακτίδες.
Ἦρθα νά ψάλω ἐμβατήριους παιάνες,
νά κρούσω ἀναστάσιμες καμπάνες.
Ἦρθα ἐργάτης στή διάνοιξη τοῦ λαμπαδούχου δρόμου,
εἶναι το πλήρωμα τοῦ χρόνου,
ὥστε τα ὄμματα τοῦ κόσμου, νά ἀρθοῦνε ἄνω,
εἰ δυνατόν, νά μείνουν πάντα,
στραμμένα ἔς ἀεί εἰς τήν οὐράνιον Ἑλλάδα!