Σάπιο φύλλο που χει πέσει
απ’ το χειμώνα
πέταξες και την καρδιά μου
μες το χώμα.
Και τι θ’ απογίνω τώρα
μες την καταιγίδα
λαβωμένη βλέπω δίπλα μου
κάθε ελπίδα.
Μα το αίμα της καρδιάς μου
όπου στάξει
ξεφυτρώνουνε λουλούδια
από την λάσπη.
Όλα αυτά πως σ’ αγαπάω
σου το λένε ακόμα
κι’ ας μου κάρφωσες χιλιάδες
πόνους μες το σώμα.
Με το δάκρυ μου αν δεν
συγκινήσε άλλο
στο κρασί μου
δηλητήριο, θα βάλω.
Κι αν αγάπη επιμένεις
να μη μου χαρίσεις,
θα πεθάνω για ν’ αναγκαστείς,
να με φιλήσεις.