Και μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου κόσμου τη σκάλα
για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν, ω χαρά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα.
Κι η ψυχή σου, ω Πολιτεία
κολασμένη από την αμαρτία
νέκρή αφήνοντας εσένα
θα πλανιέσαι κυνηγώντας άλλη γέννα.
Σάμπως να είναι πουλημένη σε δαιμόνους,
θα σπαράζει και θα πλέει μες στα σκοτάδια
και ίσκιος θα είναι μέσα στ’ άδεια,
μες στην άβυσσο μια βάρκα.