Το σφίξιμο στο στομάχι περνάει γρήγορα
Μια σκιά λύπης είν’ η αδυναμία μου
Όταν η θέληση συνεχίζει το ταξίδι της
Είναι ένα χαμόγελο κάπου στα αστέρια
Ο θάνατός μου ‘ψες μού’δειξε την καρδιά του
Ήταν αδιάφορος όμως λιγάκι φιλικός
Με κοντό γκρίζο γένι καθισμένος
Στον καναπέ μου στη γωνιά του δρόμου
Ίσως μπορούσε να’ταν αδερφός μου
Δεν ήταν και πάρα πολύ σοβαρός κύριος
Δεν τον είχα ξαναδεί όμως τον γνώρισα
Θα’ταν στην δεκαετία του σαράντα
Και φορούσε κοστούμι