Το νερό κυλούσε.
Τις ιτιές μας στην ανταύγειά του εζωγραφούσε.
Τα μαλλιά τους πλένανε μες στο νερό οι ιτιές!
Τα γυμνά κι αστραφτερά σπαθιά βαρώντας τις ιτιές
κόκκινοι καβαλλάρηδες τρέχανε προς τη Δύση.
Ξάφνου
σαν πουλί
που χτυπιέται
στο φτερό
λαβωμένος καβαλλάρης απ’ το άτι του κυλά.
Μιλιά δεν έβγαλε
τους φεύγοντας οπίσω δεν κάλεσε
Με μάτια μόνο εκοίταξε, με μάτια δακρυσμένα
στα πέταλα
που γυαλίζανε αλάργα
Αχ! Τι κρίμα,
σ’αυτόνα το κρίμα
που στ’αυτιά τα γοργόφτερα, στ’αφρισμένα τους λαιμά
ποτέ πια δε θα χυθεί,
πίσω απ’ τις λευκές στρατειές σπαθί πια δε θα παίξει!
Αργαλά, αργαλά σβύνουνε οι καλπασμοί,
οι καβαλλάρηδες χάνονται στη Δύση
Καβαλλάρηδες, καβαλλάρηδες, κόκκινοι καβαλλάρηδες.
Τα άτια τους του ανέμου φτερά έχουν…
Τα άτια τους του ανέμου φτερά…
Τα άτια τους του ανέμου…
Τα άτια τους…
Τα άτια…
Σαν καβαλλαραίοι γοργόφτεροι επέρασε η ζωή
Του τρεχάμενου νερού εσώπασε η βοή
Ίσκιωσαν οι σκιές
σώπασαν οι χαρές
Μαύρα πέπλα σκέπασαν
τα μάτια τα γαλανά,
ιτιές κλαίουσες χαμηλώσαν
στα ολόξανθα μαλλιά
Μην κλαις κλαψιάρα ιτιά
μη μοιρολογάς!
Σιμά στο πικρόνερο
μη μοιρολογάς
μην κλαις!