Ο δικαστὴς μ᾿ ἀπάλλαξε, λόγῳ ἀμφιβολίας,
ὅτι ἐγὼ τὴν ἔσπρωξα τὴν τρυφερὴ Γεωργία.
Καὶ τὸ κεφάλι χτύπησε, τὴ σύντριψε ὁ πόνος
κι ἀπ᾿ τὰ πολλὰ τὰ αἵματα μ᾿ ἔπιασε μέγας φόβος.
Λέω τοῦ Θανάση γρήγορα, Θανάση, βγέκα ὄξω
γιατὶ τὴ Γεωργούλα μας τὴν τρώει ὁ Κάτω Κόσμος.
Βγαίνει ὁ Θανάσης σὰν ἀητός, στὴν ἀγκαλιὰ τὴν παίρνει,
καὶ τὰ φτερά του ἄνοιξε, στὴ χώρα τήνε φέρνει.
Κι ἕνας χασάπης, τι γιατρός, φωτιὰ νὰ τόνε κάωει,
τὴν ἔραψε σὰν νά ῾τανε ἄχυρο σὲ τσουβάλι.
Μὰ ὁ Καϊμακλιώτης Καλαβᾶς μ᾿ ἕναν ἐκ Γερμανίας
τὴν κέντησαν σὰν νά ῾τανε τσεβρὲς ἀπ᾿ τὴν Περσία,
τὴ φρόντισαν σὰν νά ῾τανε φορτίο ἀπ᾿ τὴν Περσία.
Κι ὅταν χαθοῦν μὲ τὸν καιρὸ πόνοι, καημοὶ καὶ πάθος,
θὰ μείνει, Γεωργούλα μου, ἡ πτήση σου στὸ χάος.