Μεθάς με φως και μ’ ηλιαχτίδες
κι ύστερα λες πως δεν τις είδες
πουλιά που φεύγουν οι ελπίδες
δάκρυ στεγνό στις βλεφαρίδες.
Ο κόσμος μοιάζει με απάτη
γιορτή που γίνεται αυταπάτη
κι ο έρωτας σφυρί κι αμόνι
πότε μεθά, πότε πληγώνει.
Γιατί είναι ζήτημα αγάπης, που διστάζει
που κάνει ένα βήμα πίσω κι ένα μπρος
πετάει φωτιές, μια ξεψυχάει και μια φωνάζει
φλόγα αναπτήρα που ξεχάστηκε ανοιχτός.
Οι λέξεις κόβουν σαν λεπίδες
κρύβουν φωτιές, κρύβουν παγίδες
μα όταν βρεις φτερά κομμένα
πέφτεις εσύ, πονάς κι εμένα.
Ο κόσμος μοιάζει με λαχείο
κι όμως το χάσαμε κι οι δύο
κι ο έρωτας καρφί που καίει
πότε γελά και πότε κλαίει.
Γιατί είναι ζήτημα αγάπης, που διστάζει
που κάνει ένα βήμα πίσω κι ένα μπρος
πετάει φωτιές, μια ξεψυχάει και μια φωνάζει
φλόγα αναπτήρα που ξεχάστηκε ανοιχτός.
πετάει φωτιές, μια ξεψυχάει και μια φωνάζει
φλόγα αναπτήρα που ξεχάστηκε ανοιχτός.