-Έχω πολλά παράπονα
Τάσο μου δεν αντέχω
δυο χρόνια μες το σπίτι μου
ψεύτικα πια να σε 'χω.
-Γιατί ρε Βάσω μου μιλάς
έτσι και με μαλώνεις;
Και σαν ξενάκι έρημο αααχ,
με βρίζεις και με διώχνεις;
-Δυο χρόνια τώρα όλο μου λες
μαζί μου πως θα ζήσεις
ωσότου πια με βαρεθείς
και ύστερα να με αφήσεις.
-Έννοια σου εσύ ματάκια μου
και εγώ δε θα σ’ αφήσω
το πήρα πια απόφαση αααχ,
μαζί σου για να ζήσω.
-Τι να το κάνω πως το λες,
αφού είσαι κατεργάρης
δυο χρόνια τώρα με γελάς
και λες πως θα με πάρεις.
-Τώρα στο λέγω στα σωστά,
έλα να φιληθούμε
και πάρ’ το πια απόφαση αααχ,
πως θα στεφανωθούμε.
-Να μου ζήσεις Ρούκουνα!
-Γεια σου Αννίτα μου!
Γεια σου παιδί μ!
Γεια σου και σένα Ογδοντάκη μου!