Μου πάει λοιπόν
το φθινόπωρο
έχει το άχρωμο που θέλω
γεμίζει ο ουρανός τόσα σύννεφα
όσα και η αγάπη τελικά
Κι ενώ σε βλέπω πια να φεύγεις
φοράω ακόμα το πουλόβερ σου
κι ενώ σε βλέπω να μακραίνεις
κρατάω στο χέρι το ρεβόλβερ σου
ακόμα μια σφαίρα στο κενό
ψάχνει να βρει στην πλάτη το Θεό
Αν ήταν Θεός κάπου ο έρωτας
δε θα τον σκότωνα απόψε
μα αφού είναι πια μόνο άγαλμα
ρίχνω στα κέρινά του τα φτερά