Βαριά πάντα η απώλεια
κοκκινίζει το σύμπαν
αγκυροβολούν τα μάτια
υγραίνεται το μέτωπο,
ρωτά, αγωνιά.
Μίζερα τοπία, αδειανά τασάκια,
πικρός καφές.
Βαρύ το αναπάντεχο.
Τιθασευμένη η όψη σου
μετανιωμένη από τα χτυπήματα.
Όλα κατανοητά -έτσι έπρεπε να γίνουν-
Υπάρχει καιρός που
νοθεύουν το χρώμα
τα όνειρα τις οπτασίες φτιάχνουν
χρωματίζουν τα σκαλιά.
Μα όλοι θέλουν να σώσουν το όνομά τους.
Αδειάζουν το χώμα
βγάζουν τις φύτρες
ξεριζώνουν το ριζικό.
Σιγά
μην ξεθάψουν τους ζωντανούς.