Κοίτα πώς σφαδάζει.
Μπλεγμένη με τα σύρματα.
Άγγιξε μια ονειροπαγίδα κι αυτοκτόνησε ψελλίζοντας «Ειρήνη».
Οι μνήμες οργιάζουν σε μια λουρίδα γης
που πιο στενή και πιο φανατισμένη υμνεί τη δυστυχία.
Μοιρολογούσαν έντρομες με γόνατα πρησμένα.
Κατάρες έβγαιναν από σκασμένα χείλη.
Παράλογου μονόπρακτα σε ασταθές σανίδι.
Σε μια ευθεία έριξαν το μίσος να ποτίσει.
Το ράντισαν προσεκτικά να κάψει την ψυχή τους.
Το σώμα μισό τ’ άφησαν στ’ όνομα των απόγονων
κι οι λιποτάκτες πλήρωσαν με αίμα την άρνησή τους.
Πνευμόνια σκίζουν στα κελιά.
Έτσουξαν τα ούρα.
Ματιές που θα σαπίσουν, εκλιπαρώντας χάρη.
Κηδεύουν στα ερείπια το μέλλον.
Παιδιά είναι ρε, που κλαίγοντας θρηνούν για τους γονείς τους.
Όχι παιδιά γκρινιάρικα που έχασαν μια Barbie.
Χαρίστε τους μια γάζα σας, να σφίξουν τις πληγές τους.