Με ρίξανε τα χρόνια και οι τόσες προσευχές
σε έναν εχθρό αιώνα που δεν αντέχει ευχές
μα εγώ θα συμμαχήσω με τ’ άστρα της νυχτιάς
να λέω εκεί ειναι η γη μου όταν θα με ρωτάς
Φεγγάρι μου με ξέρεις κι εσύ βουβό δεντρί
την ομορφιά σας ψάχνω να διώξω το κεντρί
σε έναν καιρό σακάτη να απλώσω τα φτερά
να λέω υπάρχει ήλιος πίσω απ’ την αντηλιά
Αλλοδαπό μου σθένος κι απόκρυμνο βουνό
που μόλις ξεμακραίνεις βαθαίνει το κενό
λησμόνησα τα χρόνια τη ψεύτρα λησμονιά
ζωή αδερφωμένη με οικεία ξενιτιά
Κι ας μ΄ έριξαν τα χρόνια στου κάκτου τη κορφή
από το τσίμπημά του θα κάνω άλλη αρχή
πονάει πολύ το κρύο κι η βελονιά η χρυσή
γιατι να ακούσουν οι άλλοι μήπως μ’ ακούς κι εσύ
Καιρέ των σφαλισμένων θολών παραθυριών
ποια ρεματιά σκεπάζει το φως των αστεριών
να πάω εκεί να πέσω απ τα φιλιά βρεγμένη
ποτέ να μην ξυπνήσω να μείνω κοιμωμένη
Σ’ έναν αλήτη μύλο που μου τραβά τις πλάτες
και λέει πως σκορπίζω τις πιο τρανές μου αγάπες
σ’ έναν αλήτη μύλο που μου τραβά τις πλάτες
και λέει πως σκορπίζω τις πιο τρανές μου αγάπες