Εγώ περνούσα κι είπα να πιω ένα ποτό,
να πω μια καλησπέρα και να φύγω
κι εσύ με καλοπιάνεις σαν σπάνιο φυτό
και κλείνεις την παγίδα λίγο – λίγο.
Μη με πιάνεις!
Κρατάω μαχαίρι, θα κοπείς
μια γκόμενα περιωπής
πας να ξεκάνεις;
Μη με πιάνεις!
Εγώ δεν είμαι κανενός
είμαι ο ήχος ο αχνός
της πορσελάνης.
Γιατί τα ξέρω όλα, τα πριν και τα μετά
και το ‘χω δει το έργο ως το τέλος:
Εγώ μια Δυσδαιμόνα στα πόδια σου μπροστά
και συ και Πλέι μπόυ και Οθέλος.