Στης ψυχής μου τ’ ακρογιάλι
πάνε και κοιμούνται κι άλλοι
κι άλλοι που `ναι μαγεμένοι
κι απ’ την πλάση αγριεμένοι,
κι άλλοι που `ναι μαγεμένοι
κι απ’ την πλάση αγριεμένοι,
αγριεμένοι.
Στης ψυχής μου το σπιτάκι
φυλαγμένο έχω μεράκι
με φωτιές που δεν παλιώνουν
κι όσο πάνε και φουντώνουν,
με φωτιές που δεν παλιώνουν
κι όσο πάνε και φουντώνουν,
και φουντώνουν.
Στης ζωής το πανηγύρι
σαν σηκώνω το ποτήρι
και με δάκρυα πίνω πάλι
την ψυχή στο προσκεφάλι,
και με δάκρυα πίνω πάλι
την ψυχή στο προσκεφάλι,
στο προσκεφάλι.