Je bent vandaag al zolang dood dat ik je niet meer mis
Het is verwerkt, geaccepteerd en weggesleten
Alleen je ogen heb ik nooit kunnen vergeten
Ze waren... ik kan niet zeggen wat het is
Je kon zo kijken met die wonderlijke ogen
Alsof je zien kon wat er omging in mijn ziel
En ik wist nooit of wat je waarnam
Jou in feite wel beviel
Of dat je binnen in me las
Hoe groot de chaos daar soms was
Als ik je, zwak en laf, met iemand had bedrogen
En toen jouw ogen mij allang hadden verlaten
Nooit meer een glimlach of een knipoog, zelfs geen blik
Liep ik nog altijd hardop tegen je te praten
Daar was ik zo op ingesteld
Ik had nog zoveel niet verteld
Die eerste maanden leek ik echt wel niet goed snik
Je bent al zolang weg dat zelfs de spijt verdween
Al ben je dikwijls nog aanwezig in mijn dromen
We zijn weer jong - de desillusie moet nog komen
Je bent zo mooi en je kijkt lachend door me heen
Ik laat je kijken, want ik heb nog geen geheimen
We zijn bezeten van het leven en elkaar
En bij 't ontwaken denk ik droevig:
Was die droom nu nog maar waar
Dan zou het anders zijn gegaan
We hadden meer ons best gedaan
En wie weet was jij misschien dan nog wel bij me
Maar toen jouw ogen mij voorgoed gingen verlaten
Hield ik je hand vast tot je blik tenslotte brak
't Leek of je sliep, of we de dood alweer vergaten
Ik heb je ogen dichtgedaan
En ben toen voor het raam gaan staan
En keek naar buiten
En ik voelde me een zak