Όλη την νύχτα στο μυαλό περιπλανιέσαι,
διαγραφεις κύκλους και να θέλω δεν ξεχνιέσαι,
ήσουν για μένα δηλητήριο που τό'πινα,
μα δεν βαριέσαι, λέω, όλα ειν’ ανθρώπινα.
Με ισοπέδωσες, με ισοπέδωσες,
πήρες αγάπη κι εσύ τι ανταπέδωσες,
χιλιάδες ψέματα στους φίλους μας διέδωσες,
με ισοπέδωσες, με ισοπέδωσες.
Ήτανε λάθος, όμως σ’ είχα συγχωρήσει,
για κάθε τι, που θα μας έφερνε στην κρίση,
για κάποιες νύχτες που εγώ μονάχη πάγωνα,
σ’ άλλην δινόσουν παρακάτω δυο τετράγωνα.