Βαλάντωσα να καρτερώ, αρρώστησα, πια δεν μπορώ,
ένα χρόνο μακριά σου, πες μου, δεν πονεί η καρδιά σου;
Της θάλασσας το στεναγμό, ακούω φως μου, με καημό,
στην ακρογιαλιά γυρμένη, περιμένω λυπημένη.
Δε θέλω πλούτη και καλά, για μένα είναι ανώφελα,
μόνον εσένα εγώ γυρεύω και τη θάλασσα αγναντεύω.
Βαλάντωσα να καρτερώ, αχ, έλα φως μου, δεν μπορώ,
λίγης πια ζωή μου μένει, να μη μ’ εύρεις πεθαμένη.