Πόσες φορές άραγε να σκότωσες ζωντανές στιγμές
που άλλοτε ανασταίνεσαι απ΄ αυτές;
Πόσες φορές άραγε να ξέχασες χαρές
που μάλλον θα σε ψάχνεις αύριο μέσα σ΄ αυτές;
Πόσες φορές ευχήθηκες να είχες τρεις ζωές
κι άλλες πόσες που είπες πως αυτή που έχεις πια δε θες;
Πόσες φορές τον ύπνο σου ενοχλούσανε φωνές,
φωνές που νοστάλγησες σε νύχτες σιωπηλές;
Είναι δύσκολο να σκέφτεσαι τα πάντα και να νιώθεις
είναι τόσο ψυχοφθόρο όσο το να σου δίνει κάποιος την αγάπη του με δόσεις
μην παγώσεις στην όψη του κτήνους, άφοβα πουλάει την ανθρωπιά του
στις εκπτώσεις.
Δες...
σε μια τόση δα στιγμή μπορούν όλα να κινηθούν αντίθετα από το πως πήγαιναν εχθές
να ξεκινούν, να κινούν από `κει που είχες βάλει τέρμα
κι αφού δεν μπορούν στο δέρμα ν΄ αφήνουν στο νου πληγές.
Είναι χάρισμα με μια αγκαλιά να δείχνεις τι αισθάνεσαι,
να δείχνεις πως για ό,τι αγαπάς πάντα θα μάχεσαι,
να δίνεις όλο σου τον εαυτό μ΄ ένα φιλί
μπροστά σ΄ αυτά τίποτα δε σημαίνει Ήρωας ή Ρ. Φ.
Όσο μιλάς τα βράδια στην καρδιά σου τόσο σ΄ ακούς κι εσύ,
τόσο σ΄ ακούν κι αυτοί που βρίσκονται κοντά σου.
Οι μεγαλύτερες κουβέντες και τα πιο όμορφα λόγια
δε λέγονται με λέξεις μα με μια ματιά σου...
Κάνουμε βήματα σαν γροθιά μαζί
να μοιάζουμε με βράχια που δε σπαν από τα κύματα
Κάνουμε βήματα μπροστά δυνατά με μουσική
που στο χαρτί δε βγάζουν χέρια μα καρδιά...
Μοιάζουμε άγνωστοι σε κύκλους με καρέκλες
λέμε πως ενδιαφερόμαστε μα είμαστε ψεύτες αποδέκτες
πόσοι να υπάρχουν όταν κάτι κάποιος στον αέρα πει;
Έχω τη μουσική μου και μου φτάνει για group therapy
Γι΄αυτό μη κάνεις τον κόπο να υποκριθείς
ότι με άκουσες και νοιάστηκες για πάρτι μου
Εγώ είχ΄ αφήσει τις σειρήνες να τραγουδούν εξ΄ αρχής
και από μόνος είχα δεθεί στο κατάρτι μου.
Υπό επήρεια εξημερώνω τα μεγαθήρια
που μέσα μου υπάρχουν και φουσκώνουν σαν παλίρροια
τον πόνο μου χαλιναγωγώ και τραγουδώ
με άλλα μέτρα, μ΄ άλλα σταθμά και κριτήρια.
Μπορώ να σ΄ αγαπήσω τόσο που να πεθάνω για σένα
ή να το `χω κάνει ήδη και να `σαι νεκρή για μένα...
Ποια πένα; Οι ρίμες δε γράφονται στο χαρτί
μα στην ψυχή και κοστολογούνται με αίμα.
Αηδιάζω όταν συνειδητοποιώ
ότι μπορώ να μοιάζω με όσα βλέπω και τρομάζω,
δαμάζω όμως τα λάθη μου με υπομονή
του εαυτού μου τον πήχη να ανεβάζω
ώσπου να μη μπορεί ν΄ ανέβει ή να μη μπορώ εγώ
σε κάποιο ρυθμό αργό να το κάνω δεν αργώ
σαλπάρω με την Αργώ αργοναύτης
ψάχνοντας το δέρας μου να βρω, θέλεις να `ρθεις;
Κάνουμε βήματα σαν γροθιά μαζί
να μοιάζουμε με βράχια που δε σπαν από τα κύματα
Κάνουμε βήματα μπροστά δυνατά με μουσική
που στο χαρτί δε βγάζουν χέρια μα καρδιά...