Yaşamda,pek çok Hatam,oldu elbet!
Kim bilir,kaç kalp kırdım,fesata niyet...
Eğer,seni üzdüysem,nolur affet!
Affetmezsen günahımı,sırtlarım elbet...
Bazen,karşı konulmaz öfkeler,hayatı zehreder...
Kalbini sökseler,aşkı yok etseler...
İçini deşseler,yerini konulmaz hiç birşey...
Maalesef bu kader!
Gözler saklanır,özür dilemek zor gelir!
Yaşanan seneler ve anılar bir,valizdedir!
Bilinir uzaklaşılan,her anın kemirir!
İçine ruhunu ve bedenini,devirir!
Keşke,bir yara kadar,basit olsa!
Tedavisi olmayan,bir kesit oysa!
Biride,içimdeki bu acıyı,bir sorsa
Sussa birden,herkes ve de zaman dursa!
Yıkılanlar,yakılanlar kül olur!
Yaşananlar ve umutlar,kor olur!
Yangını söndürmek için,göz göl olur!
Yaz sıcağında,mevsim güz olur (güz olur...güz olur...güz olur...)!
Yaşamda,pek çok Hatam,oldu elbet!
Kim bilir,kaç kalp kırdım,fesata niyet...
Eğer,seni üzdüysem,nolur affet!
Affetmezsen günahımı,sırtlarım elbet...
Neden uydum nefsime bilmem,yerle bir ettim,bunca güzel şeyi!
Bugün,aynaya bakmaya korkarım,görmekten içimdeki,boş öfkeyi!
Kime sorsam "Suçlusun" der diye,öldürdüm içimdeki,pis gevezeyi!
Bu bir kambur oldu belimde,hergün büyüdü ve rezil etti beni!
Kaç damla gözyaşına,sebep olmuşum!
İçi boşmuşum,kalp kırıp durmuşum!
Sen sustukça,ben inadına konuşmuşum!
Belkide,kendime yenilmeye korkmuşum!
"Büyüdüm" derken,ben yokmuşum
Yüreğini,sofram yapıp,yutmuşum!
Susmak varken,esmek yel gibi!
Durmak varken,gitmek el gibi (gitmek el gibi...gitmek el gibi...)!
Yaşamda,pek çok Hatam,oldu elbet!
Kim bilir,kaç kalp kırdım,fesata niyet...
Eğer,seni üzdüysem,nolur affet!
Affetmezsen günahımı,sırtlarım elbet...
Yaşamda,pek çok Hatam,oldu elbet!
Kim bilir,kaç kalp kırdım,fesata niyet...
Eğer,seni üzdüysem,nolur affet!
Affetmezsen günahımı,sırtlarım elbet...
(Yaşamda,pek çok Hatam,oldu elbet!
Kim bilir,kaç kalp kırdım,fesata niyet...
Eğer,seni üzdüysem,nolur affet!
Affetmezsen günahımı,sırtlarım elbet...)