Πάνω σ’ ένα γράμμα τ’ όνομά σου,
Κάτι ξανά θυμήθηκες και κλαις.
Μαζεύεις βιαστικά τα πράγματά σου,
όλα για μας τελειώσανε μου λες.
Και δεν μπορείς να το δεχτείς πως στη ζωή μας
νύχτωσε τόσο νωρίς.
Και δεν μπορείς να λες μετά
πως τώρα εμείς οι δυο θα ζούμε χωριστά.
Ήρθε πάλι ο χειμώνας στη καρδιά σου
ένα σύννεφο που έφερε βροχή.
Μα όταν βλέπεις καλοκαίρια στα όνειρά σου,
θα `ναι οι μέρες που περάσαμε μαζί εγώ κι εσύ.
Λες ένα γεια και στέκεσαι στη πόρτα,
σαν ψέματα σου φαίνονται όλα αυτά.
Πως θα `θελες να είμαστε όπως πρώτα
μα τώρα είναι πια πολύ αργά.
Και δεν μπορείς να το δεχτείς πως στη ζωή μας
νύχτωσε τόσο νωρίς.
Και δεν μπορείς να λες μετά
πως τώρα εμείς οι δυο θα ζούμε χωριστά.