Αντάμωσα ένα φίλο μου βγαλμένο απ’ τα παλιά
μια γειτονιά με λίγο φως και πόθοι στα Καμίνια
Χοντρές φωνές της αγοράς και σπίτια χαμηλά
απέναντι απο φάμπρικες και σχέσεις της ρουτίνας
Μου θύμισε το γέρο μου που έψαχνει να με βρεί
μέσα σ’ ενα μικρό κι ασήμαντο σοκάκι
Ήθελε να μας πάρει όπως κάθε Κυριακή
μ’ εκείνο το περίεργο κι αστείο μηχανάκι
Ποτέ δεν καταλάβαμε κι ας ήμασταν παιδιά
γιατί να πολεμήσουμε και πάλι για την Τροία
Ποτέ δε μας αγάπησες πατρίδα μας γλυκιά
κι ας έκανες το αύριο να μοιάζει ευκαιρία