nereye istersen es körpe binlerce ses
zor aşmak tutsakta dillerde pes
uzlaşmak ütopikken biz nerdeyiz söyle
nezaman aralanır bu sis perdesi
sen es hissederim rüzgarını ölerek
dilinin bıçağıyla dilimi dilime bölerek
uzakta bedenim yolun bedeli geçilmeyen dönemeç
yüreğinin bahçesinde oynuyoruz körebe
es geç ben maskelere büründüm
gülüşün bahar hüzünlerin güzündü
dört duvar arasında kalp atışı gürültü
aşkın alevimde terlemek üşütür
melankolik bir akşam meltemiyle es
öyle savur ki bitkin ruhum olsun mest
hadi es cennetine vermeden es
cinnetim ol nefretimle gelip nefesimi kes
ceceli sıtayla
Verse 2
Bu son durak korku var
al kalbimi istersen hor kullan
yeterki kal rüzgar donduran
çatışırım benliğimle bitmez sorgular
takip etmek zor nabzın atışını
çek git hayatımdan varsın alışırım
düşünmekte zor oturup izlesen
kanımın beynime karşı akışını
ceceli sıtayla
cevap belli olsa bile yine soru sorulur
yorulur bedenimiz ruhumuz yorulur
bilmiyorum gidenin yerine kim koyulur
kaybedeniyim iki kişilik bir oyunun
yalan gülüşlerde portatifti mutluluk
tutuldu nutkum daralan ufkum ellerde suç bulur
ve şimdi aldığım nefes dahi kuşkulu
biz aşkı yerde ararken buluta çoktan uçmuşuz