Στ’ απαλό μισοσκόταδο τα θλιμμένα σου μάτια
ασημένια κανάτια με νερό λησμονιάς,
στο βυθό της ψυχής ρημαγμένο το χθες
σαν αρχαίο ναυάγιο θα ξυπνά ενοχές,
στο βυθό της ψυχής ρημαγμένο το χθες
σαν αρχαίο ναυάγιο θα ξυπνά ενοχές.
Η ωδύνη της θύμησης όσων έχουμε ζήσει
σιωπηλά θα κεντήσει του καημού το πανί,
στο βυθό της ψυχής ρημαγμένο το χθες
σαν αρχαίο ναυάγιο θα ξυπνά ενοχές,
στο βυθό της ψυχής ρημαγμένο το χθες
σαν αρχαίο ναυάγιο θα ξυπνά ενοχές.
Μ’ ένα νεύμα σου γύρισα, για μια λέξη σου φεύγω
και τελειώνει το έργο της κοινής μας ζωής,
νύχτα λευκή θυμίζει η μορφή σου,
κλείνω τα μάτια να νιώσω ξανά την αφή σου,
νύχτα λευκή θυμίζει η μορφή σου,
κλείνω τα μάτια να νιώσω ξανά την αφή σου.