Bazen anlatmak ister de susar ya insan,
İşte bazen öyle bir sükuta mahkumum dilimde prangalar.
Bazen sarılmak ister de bulamaz ya insan,
O saran kolları arar da sıcağından uzak hep mesafeler.
Kavuşur sanmışız da; uzakları yakın edemezmişiz.
Yok olmaz sanmışız da; sonunda biz de tükenmişiz.
Ayırır sanmışız ki; o sözleri silemezmişiz,
Ve bazen biz de farksızmışız tüm vazgeçenler gibi.
Gel bir otur karşıma, öyle uzaktan göremezsin.
Nasıl da derinlerde izlerin duruyor.
Yok olamaz imkansız dönsen dönülmez.
Sevemezsin! Sevsen de geç kaldı nefesin,
Kalbim ölüyor,
Kavuşur sanmışız da; uzakları yakın edemezmişiz,
Ve bazen biz de farksızmışız; tüm vazgeçenler gibi...
Gel bir otur karşıma, öyle uzaktan göremezsin.
Nasıl da derinlerde izlerin duruyor.
Yan küle dön istersen, çözsen çözülmez.
Bilemezsin! Nasıl da kördüğümdür bak bu kalp boğuyor!
Gel bir otur karşıma, öyle uzaktan göremezsin.
Nasıl da derinlerde izlerin duruyor.
Yok olamaz imkansız dönsen dönülmez.
Sevemezsin! Sevsen de geç kaldı nefesin,
Kalbim ölüyor!