Μένω μακριά απ’ τα φώτα
κι από τούτη τη γιορτή,
πόσο ξένοι αδελφέ μου
είμαστε σ’ αυτή τη γη.
Μέχρι το δικό μου βράχο
δεν σταμάτησε κανείς
κι όλο εσένα περιμένω
μήπως τύχει και φανείς.
Κι όσο ο μύλος θα γυρίζει
τα μεγάλα του φτερά
θα σκαλίζω στα όνειρά μου
την κρυμμένη τους φωτιά.
Κι αν στης μοναξιάς τη βάρδια
ήρθαν δύσκολοι καιροί
θα υπάρχω μ’ ένα πείσμα
φάρος σ’ άγονη γραμμή.