Βρε dum spiro spero, σ’ έναν παλιό σκοπό
θα πάψω να υποφέρω σαν μάθω ν’ αγαπώ.
Βρε dum spiro spero, με ήλιο και βροχή
αχ, πώς να τα ενώσω, βρισιά και προσευχή!
Βρε dum spiro spero, και ποιος είν’ ο εχθρός;
Γυρίσαν όλα τούμπα, το πίσω ήρθε μπρος.
Βρε dum spiro spero, που πάει να πει, παιδιά
πως όπου να `ναι κλείνει η τρύπα στην καρδιά.
Όσο ζω θα ελπίζω, ΝΑΙ! Για να δω εκείνο το ξαστέρωμα
το ημέρωμα του ανθρώπου, τ’ όγδοο ξημέρωμα
Άλλη γη πάλι ν’ ανασαίνει και να φέρνει ζωή αχνιστή
και στο τέλος μια βροχή για να βγει τ’ ονειροδεντρί μιαν αυγή
Φουντωτή πασχαλιά κι όλα τα παιδιά σκαρφαλώματα
στης Ειρήνης τα χώματα, ρίχνουν κομμένα, δαγκωμένα άστρα.
Για να πιάσει η ΑΓΑΠΗ! Που θα πάει ρε; Θα πιάσει η αγάπη!
Όσο ζω, όσο ζω, θα ελπίζω! Πίσω! Ζαμπαδιώτη ανέλπιδε φόβε
πόνε γαϊδουροζαστανωμένε, κούτσαβε χρόνε!
Κι εσύ Θανατά κανατά, που μ’ αδειάζεις, με λιώνεις, με τρως
με τελειώνεις, πεθαίνεις, πλαγιάζεις και πως ροχαλίζεις
αναίσθητε, ώρα σε σκουντάω για ν’ αλλάξεις πλευρό!
Κι εγώ ξύπνιος στο πλάι, ζωντανός, όσο ΕΛΠΙΖΩ ΘΑ ΖΩ!
Το dum spiro spero στο τέλος της βροχής
σε σένα το προσφέρω... μαντίλι ανακωχής!