Συγγρού - Καρύτση, τι περιμένεις; Ο χρόνος τρέχει.
Ένα κορίτσι, εκεί κατεβαίνεις, το ξέρει, προσέχει, προσέχει.
Φυλάγεται, σκύβει ξανά το κεφάλι, το ξέρει το έργο καλά
κοιτάει τη ζωή της, της τα `πανε κι άλλοι, δεν είν’ η πρώτη φορά.
Μικραίνουν τα μάτια, μαυρίζουν οι κύκλοι, χέστηκε κι αν είσ’ εκεί
ακούει μια φράση μες στην ομίχλη, σήκω και φύγε μωρή.
Δεν ξέρει να χάνει, εδώ και χρόνια χαλάει την πιάτσα,
πρέπει να φτάσει σε κάποιο λιμάνι ή κάποια ταράτσα.
Ξέρει τη λύση, φτάνει ένας κόμπος ή ένας βράχος,
θα συνηθίσει, ήρθε η ώρα, κοιτάει στο βάθος, εκεί στο βάθος.
Φοράει τις γόβες της, βάφει τα χείλη κι όλο κοιτάζει μακριά
δε μας χρειάζεται, τέρμα οι φίλοι, τέρμα τα μέτρια φιλιά.
Σηκώνεται, φεύγει, περνάει το δικό της, όχι δε χάνει ποτέ
γινετ’ ο κόσμος που ζει στο λαιμό της από χρυσάφι κολιέ.
Τι περιμένεις; Ο χρόνος τρέχει,
ένα κορίτσι, εκεί κατεβαίνεις, το ξέρει, προσέχει.
Τι με κοιτάζεις; Έχεις πελάτη. Σκάσε και τρέχα μωρή.
Δε θέλω γέλια, μην κλείνεις μάτι, σήκω και φύγε μωρή.