Nakarat:
Gözlerinde kaybolan bu sabahsız gecelere hapsoldum
Anılar duman olmuş yaş olur kanamaz yarem
Bir umut nöbetlerdeyim aşkın kötü huylu bir kanser gibi
Sarmış yüreğimi hiç halim yok zaten
Verse 1:
Yine daralıyor bu göğüs kafesim
Adını zikreden bir yudum nefesim
Pas tutar mı aşk yas tutan anılar
Dört duvar ve ben dramatik piyesim
Derdimsin gecelere demir atmış
Dost ay ışığı güneşim beni satmış
Kök salan o aşkının meyvesi
Yanağımdan süzülen tuzlu bir tatmış
Yerini almış kronik acılar
Sensiz dünya dipsiz kuyudur
Utanma yüreğim dök içini ağla
Gözyaşı tanrının sihirli suyudur
Ve cana biriken yarına sel oldu
Savrulur beden oradan oraya
Dün yüzüme gülen bugüne el oldu
Kavrulur bu kalp ne desem boş
Nakarat:
Gözlerinde kaybolan bu sabahsız gecelere hapsoldum
Anılar duman olmuş yaş olur kanamaz yarem
Bir umut nöbetlerdeyim aşkın kötü huylu bir kanser gibi
Sarmış yüreğimi hiç halim yok zaten
Verse 2:
Sana vurgun bu deli kalbim
Şimdi tuz buz halde nicedir halim
Kırık bir sazla derdini yazanlar
Beni anlar ancak ölü ozanlar
Senden sonra yok durdu alem
Hem ecelim oldun bak hem de çarem
Dahası kalmadı içimde bir telaş
Ne yaşama derdi var ne de bir savaş
Varsa yoksa sen düşlerin tavanı
Saçların gibi tütünümün dumanı
Sisli hayaller kaplar içimi
Bu sensizliğin en komalı biçimi
Ve cana biriken yarına sel oldu
Savrulur beden oradan oraya
Dün yüzüme gülen bugüne el oldu
Kavrulur bu kalp ne desem boş
Nakarat:
Gözlerinde kaybolan bu sabahsız gecelere hapsoldum
Anılar duman olmuş yaş olur kanamaz yarem
Bir umut nöbetlerdeyim aşkın kötü huylu bir kanser gibi
Sarmış yüreğimi hiç halim yok zaten
Hiç halim yok zaten
Hiç halim yok zaten