Θα ήταν ψέματα να πω ότι σε ξέχασα,
θα ήταν ψέματα να πω ότι σε ξέγραψα,
μέσα απ’ τη σκέψη μου δε σ’ έδιωξε ο χρόνος,
δεν έχει τέλος κι άκρη ο δικός σου πόνος.
Το δικό σου το κενό είναι μεγάλο,
σαν κι εσένα δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο,
προσπαθώ να σε σκεφτώ σαν κάτι ξένο,
μα το νιώθω πως μου λείπεις και πεθαίνω.
Θα ήταν άδικο να πω ότι σε μίσησα,
θα ήταν μάταιο να πω ότι δεν λύγισα,
για να ξεχνάω, σε δικάζω στ’ όνειρό μου
κι όταν ξυπνάω, σ’ αγαπάω σαν Θεό μου.
Το δικό σου το κενό είναι μεγάλο,
σαν κι εσένα δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο,
προσπαθώ να σε σκεφτώ σαν κάτι ξένο,
μα το νιώθω πως μου λείπεις και πεθαίνω.