Ποτέ ξανά τόσα ναι,
τόσο αργά
κι αν γυρίσεις μετά,
μη μου πεις πως δε στο `πα.
Ποτέ πια εδώ,
τι είναι λάθος και σωστό
είπα εγώ σ’ αγαπώ
μ’ όση ανάγκη το `χα...
Εσύ δεν είπες τίποτα,
εσύ όλο στο τίποτα
βαρειά το βλέμμα αλλάζεις.
Να μη δω μες στους δρόμους σου,
αχ, να `ξερα τους πόνους σου,
με ποια σιωπή τα βάζεις,
ποια αγάπη επισκευάζεις...
Ποτέ στο χθες,
δεν φταίω, δεν φταις
απ’ τις πολλές παραλλαγές
ψάξε τον εαυτό μας.
Εσύ και εγώ
σε δωμάτιο κλειστό
άντε βρες ποιον ειν’ το καλό μας...
Εσύ δεν είπες τίποτα,
εσύ όλο στο τίποτα
βαρειά το βλέμμα αλλάζεις.
Να μη δω μες στους δρόμους σου,
αχ, να `ξερα τους πόνους σου,
με ποια σιωπή τα βάζεις,
ποια αγάπη επισκευάζεις...
Ποτέ ξανά τόσα ναι...