Βγαίνω στους δρόμους, παγωνιά κι αδιαφορία,
ψάχνω χαμόγελα και βρίσκω δυστυχία,
σπίτι γυρνώ, την πόρτα μου κλειδώνω,
πάλι παιχνίδια για να παίξω με τον χρόνο.
Γύρω της τράπουλας χαρτιά σημαδεμένα
και τα τραγούδια από νάϋλον φτιαγμένα,
στην πολυθρόνα αηδιασμένος την αράζω,
βλέπω ειδήσεις, δεν μπορώ κι ανατριχιάζω.
Τρελές, τρελές με πιάνουν σκέψεις,
φωνές παντού, ποια να πιστέψεις.
Που ’ναι το ψέμα πουν η αλήθεια
στερέψαν κιόλας τα παραμύθια.
Στην άλλη άκρη στέκει η αγάπη
κι εγώ στη μέση πνίγω το δάκρυ.
Οι λέξεις χάνουν συνεχώς τη σημασία τους
και τα νοήματα δεν βρίσκουν την ουσία τους,
ένα σφηνάκι βάζω βότκα για να πιω,
μα σαν πετρέλαιο μου φαίνεται κι αυτό.
Πίσω γκρεμός και μπρος μου το σκοτάδι,
πάλι εφιάλτες είχα χθες όλο το βράδυ,
ανοίγω διάπλατα και βγαίνω στο μπαλκόνι,
πάω να σκάσω, κάτι μέσα με πλακώνει.
Τρελές, τρελές με πιάνουν σκέψεις,
φωνές παντού, ποια να πιστέψεις.
Που ’ναι το ψέμα πουν η αλήθεια
στερέψαν κιόλας τα παραμύθια.
Στην άλλη άκρη στέκει η αγάπη
κι εγώ στη μέση πνίγω το δάκρυ.
Γεμάτος κούραση, διπλώνω την ανία μου,
καταραμένη και κακούργα κοινωνία μου,
δεν φτάνουν μούντζες και βρισιές να σε δικάζουν
μ’ απορημένα μάτια τα παιδιά θα σε κοιτάζουν.
Κατηφορίζει το μυαλό μου όλο πιο κάτω
μ’ αυτά π’ ακούω και που βλέπω κάνω σάλτο,
ήρθε η ώρα, δεν αντέχω άλλο πια
θ’ αναχωρήσω και θα πάρω τα βουνά.
Κι εκεί παρέα με τους λύκους θα τα πίνω,
απ’ την πηγή τους το παράπονο θα σβήνω,
τα ουρλιαχτά μας ως την πόλη θ ’αντηχούνε
κι από μακριά τραγούδι αληθινό θ’ ακούνε.