Βουρλιώτης: Για πες μου, τώρα που ήρθε η ώρα για να φύγω,
στέκομαι μπροστά στην πόρτα, την ανοίγω.
Πίσω μου εσύ και ένα ναρκοπέδιο που `χει τη μορφή σου
μα θυμίζει άλλο σχέδιο.
Γίναμε δυο ξένοι που συζούν στην ίδια πόλη,
δε το συζητάμε μα το ξέρουν όλοι.
Τίποτα κρυφό πια δε μένει πια δεν κρύβεται,
όταν μία σχέση τραυματίζεται ή θίγεται.
Φύγετε ο ένας απ’ τον άλλο τώρα φύγετε,
όσο προσπαθείτε τρύπες μόνο ανοίγετε.
Τρύπα στο νερό και οι δυο σας πνίγεστε σαν τους ναυαγούς
όταν στα βαθιά ανοίγεστε.
Είναι φορές που θυμώνω αλλά και βράζω,
από το θυμό δηλητήριο πάντα στάζω,
τότε είναι που θέλω να σε πνίξω
κι άλλοτε διάπλατα τα χέρια μου ν’ ανοίξω.
Βίσση: Έρωτα ή πόλεμο
τι ζητάς απ’ τα δυο;
Έρωτα ή πόλεμο
πες μου τελικά
τι θες από μένα.
Γίνε ένα δάκρυ
γίνε μια φλόγα.
Κάνε με στάχτη,
ζήτα συγγνώμη.
Γίνε μια λέξη,
Γίνε αλήθεια.
Γίνε ένα ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ...
Βουρλιώτης: Ναι, όλα όσα είπαμε
ναι, όλα όσα ζήσαμε
δεν ξεχνιούνται πια ποτέ ναι, ναι, ναι, ναι, ναι
Ό,τι συναντήσαμε, όσα αγαπήσαμε,
μέσα μας θα μείνουνε
ναι, ναι, ναι, ναι...