Γύρω μου το κενό.
Τίποτα φωτεινό.
Απούσα μια ματιά.
Παρούσα η μοναξιά.
Γύρω μου το κενό,
που το `στησα εγώ.
Ο κόσμος μου φωτιά
και μου `γινε θηλιά.
Τρέχουν τα λεπτά κι οι δείκτες,
πάντα φέρνουν κρύες νύχτες, μάτια μου...
Μόνος μου, αναστενάζω
και τα λάθη μου δικάζω.
Ξέρω έφταιξα εγώ
για το σπίτι τ’ αδειανό...
Μόνος μου, αναστενάζω,
κάθε νύχτα δάκρυ στάζω.
Άκρη μόνος μου δεν βγάζω
και τα λάθη μου φωνάζω...
Τύχη μου, σου ζητώ,
να βγάλεις στο χορό
τη μαύρη μου ψυχή
μιαν άλλη για να βρει.
Τύχη μου, σε ξυπνώ,
σαν τον κατακλυσμό,
να ρίξεις τα φιλιά,
να λάμψει η καρδιά.